Ministerstwo Spraw Domowych

Z założenia miał być to blog pełen pozytywnej energii, czekolady i tęczy, bez śladu frustracji i poruszający kwestie ważkie. Pełen pięknych zdjęć, inspirujących cytatów i wiary we własne możliwości.
I tak sobie myślę, że albo przy narodzinach tej koncepcji albo teraz (choć obie odpowiedzi są równie prawdopodobne) pieprznęłam ostro głową o beton.
Nie jestem super fotografem, zatem piękne zdjęcia odpadają. W ogóle, powinnam otrzymywać gromkie oklaski za każdym razem, kiedy wrzucam tu jakiekolwiek zdjęcie i nie zostawiam nikogo z samym, nieprzerwanym tekstem.
Odpada też teoria o czekoladzie (staram się nie jeść) i tęczy, a także o ciągłym zenie wewnętrznym, bo takiego stanu się osiągnąć nie da. Chyba, że jest się buddyjskim mnichem, a to, akurat, mało prawdopodobne.
I choćbym naprawdę biegała naćpana szczęściem, przychodzi taki dzień, jak ten, który sprowadza się do tego, że muszę udowadniać, że nie jestem wielbłądem. Bo ktoś uwierzył nie temu beduinowi, co trzeba. I czegokolwiek bym nie powiedziała, i tak będę dwugarbnym, nie ma, że boli. Znajdź osiołka i przypnij mu ogonek. Osioł znaleziony, ogon przybity zardzewiałym gwoździem, a wszyscy dookoła udają, że wszystko jest w porządku, żeby zaszlachtować cię jak tylko przestąpisz próg. Woody Allen rzekłby: "Zaufali ślepemu kierowcy autobusu. Nigdy nie ufaj ślepemu kierowcy autobusu!"

I z tą refleksją kładę się spać.

Wracasz z pracy do domu i po przestąpieniu progu dowiadujesz się, że za kwadrans, dosłownie za momencik będziecie mieli gości. Latasz jak oszołom usiłując uwolnić się z kurtki i starając nie przewrócić o własne buty.

Nic ci się nie chce.
Nie możesz spać, a jak w końcu padniesz o drugiej w nocy, śnią ci się statki kosmiczne, przeszczepy głowy (tak, całej głowy!), że klientom każesz się przebierać przy świeczkach, bo oświetlenie w sklepie nawaliło, że masz koszmarną wizytację z Majorki, a twojego kota porywa mafia.
Budzik dzwoniący o 9 rano szarga twoje nerwy i z pięknego, Disneyowskiego, roztańczonego poranka nici (może innym razem), a czuły dotyk narzeczonego działa jak iskra przy odkręconym gazie - następuje wybuch, a odłamki mniej lub bardziej boleśnie ranią właśnie tą najbliższą ci osobę.

Drażni cię absolutnie wszystko, począwszy od przechodniów rzucających śmieci na chodnik, poprzez pięć stopni mrozu i konieczność skrobania szyb w aucie, a skończywszy na krzywo ustawionych kapciach przy łóżku. A przy okazji, nie masz na nic siły. I najchętniej już o 10 poszłabyś znowu spać. Oczywiście, po pracy padasz na twarz i nic ci się nie chce, dlatego dzisiaj znowu nie masz gotowych posiłków i musisz zadowolić się fast foodem lub batonikiem. Razy pięć. I, rzecz jasna, wkurza cię, że wszystko to idzie w tyłek, brzuszek, uda i boczki. I że po tych batonikach wcale cię nie zemdliło. I że ta myśl nie daje ci spokoju, więc pochłaniasz kolejne batony, żeby sprawdzić, gdzie jest ta granica? Kiedy wreszcie organizm powie stop?!
Po mniej-więcej 10-12 Pierrotach stwierdzasz, że apetyt na słodkie rośnie wprost proporcjonalnie do ilości pożartych słodyczy i wściekasz się, że nikt nie docenia twojej pracy badawczej, za którą Nobel przecież ci się należy jak nic! I że to, co zjadłaś, jeszcze bardziej pójdzie w tyłek, uda, brzuch i boczki... No trudno, wrócisz do domu, narzeczony jeszcze raz oberwie słownie. A co! Niech nie myśli, że kobiety w życiu mają łatwo! No i z seksu nici. Kolejny raz w tym miesiącu. Zresztą, nawet lepiej, bo twoje libido śpi snem zimowym, udaje, że nie słyszy ewidentnych aluzji i niczego sobie nie robi z rozszerzających się źrenic. Chcą, niech się rozszerzają, co mu do tego?!

Skąd ja to znam...!

I co teraz, kiedy nie podoba ci się taka kolej rzeczy i chętnie z tym impasem byś skończyła?

1. Możesz pytać Wujka Gugla. Z tym, że zaraz ci przypisze ciąże, nieuleczalne choroby lub odeśle na fora internetowe (wiem, bo próbowałam takiej diagnostyki) - a tam niech niebiosa mają cię w swej opiece!

2. Możesz zastosować dietę - cud połączoną z całkowitą izolacją od produktów zawierających cukry złożone. Wszystko super, z tym, że nie polecam natychmiastowego odstawienia całego słodkiego, zwłaszcza, jeśli od lat herbatę słodzisz i nagle sobie nawet ten cukier odetniesz (nie słodzę, ale nagle odstawiłam całe spożywane dotąd słodkie. I już wiem, dlaczego cukier nazywają czasami narkotykiem...)

3. Możesz postawić na ruch. Odrobinę bardziej intensywny niż na trasie kuchnia-kanapa. Albo łyżka-usta.

I to jest jakby okej. Ale polecam najpierw:

a) zrobić badania krwi - przede wszystkim TSH - pomoże sprawdzić, czy za wzrost masy ciała odpowiada niedoczynność tarczycy, czy jednak po prostu Ptasie Mleczko;

b) suplementować witaminę D. To, że słońca zimą u nas mało, wie każdy. Natomiast nie każdy zdaje sobie sprawę, że żyjąc na naszej szerokości geograficznej jest go w roku i tak za mało i witamina D powinna być dostarczana do naszego organizmu codziennie. I nie mówię tylko o tabletkach - wszak witaminę D mamy w tłustych rybach i np. żółtkach jaj;

c) jeśli dieta, to proponuję ustalić sobie "rytm" posiłków. Czyli jeść ich minimum 5 dziennie, co trzy, a maksymalnie co cztery i pół godziny. Jak już mamy bazę, łatwiej zmienić nawyki żywieniowe na zdrowsze ;);

d) jeśli ruch - a to super opcja - nie polecam porywać się z motyką na słońce od razu i bić rekordy w brzuszkach, pompkach, czy przebiegniętych kilometrach. Zwłaszcza, jeśli jeszcze do niedawna o aktywności fizycznej więcej się czytało w Internecie, niż stosowało w codziennym życiu.

Nie jestem dietetykiem, nie jestem lekarzem, nie jestem trenerem personalnym. Jestem za to "koneserką" diet wszelakich, testerem dietetyków i mam cel jasny na ten rok: Schudnę 20 kilogramów i wypracuję zgrabną sylwetkę. I, powiem szczerze, żadna dieta-cud, żadne porady dietetyka, żadne intensywne treningi nie dały mi tyle, co witaminki, 5 posiłków dziennie i basen (na razie) dwa razy w tygodniu.

No nie czuję tych Świąt!

Czy ja jestem jakaś dziwna?
Wiecie, gdzie widzę święta? W sklepach. Nie, nie w dekoracjach i obniżkach. W zachowaniu klientów. Wszyscy biegają jak kot z pęcherzem, wrzeszczą, niecierpliwią się, a jak przychodzi ich kolej, to właściwie nie wiedzą, po co przyszli. I dlaczego w ogóle tu przyszli. Jakby ktoś ich zahipnotyzował. Albo nie potrafili wyrwać się ze szponów konformizmu - skoro Krysia, Zdzisia i Hipolita od rana do zmierzchu włóczą się po galeriach handlowych, to ja też. Skoro wszyscy to robią, to ja też. Tak się, akurat składa, że pracuję w handlu - mam do czynienia z całą tą otoczką, że tak powiem: od zaplecza i czasami aż przykro patrzeć, jak ktoś mota się pół godziny po sklepie, czegoś szuka, ale odmawia mojej pomocy, a najlepiej, żebym w ogóle rozpłynęła się w powietrzu, bo i tak nic nie zrozumiem, co mnie dziwi niepomiernie, bo płacą mi głównie za to, żebym pomagała w podjęciu decyzji i skracała czas potrzebny na odszukanie właściwego produktu i obkupienie całej rodziny. Oraz żebym była miła, uśmiechnięta i uczynna, co zazwyczaj i tak jest ze mną w pakiecie, ale jednak bliżej Świąt klientom jakoś tak łatwiej tę opcję u mnie czasowo wyłączyć lub zastąpić ją trybem szukania odpowiednio ciętej riposty, tudzież karabinu, gdy odpowiednio cięta riposta zawiedzie.

Święta widzę również na myjni. Samochodowej.
Od czterech dni bezskutecznie próbowałam doprowadzić karoserię mojego auta do kultury - co się przed pracą wybrałam na myjnię - kolejka. I to jaka! Nie że cztery samochody w rządku. Dziesięć! Nie mówiąc już o myjniach samoobsługowych, bo tam w ogóle padaka. Normalnie jak podjeżdżałam i raz w tygodniu pucowałam autko cztery godziny na parkingu pod blokiem, sąsiedzi wymieniali uśmieszki, komentowali moje zacięcie albo pytali po co to pani, skoro ptak i tak zaraz maskę osra?! Żeby jak osra nie żdżarło mi lakieru? Żeby łatwiej było usunąć gówno z dachu? Że pasta konserwuje i mi się pęcherze od soli nie porobią? Że rdza nie wlezie? Że lubię jak jest czyściutki chociaż przez pięć minut? Dżizas...! A tu nagle całe osiedle wystawiło swoje machiny przed blok i każden jeden sąsiad pucuje aż lakier piszczy.
Dzisiaj w pracy, powstrzymując się od zakupu wiatrówki na Alledrogo, przyszedł do mnie pomysł tak genialny w swej prostocie, że nawet Odys - mistrz najprostszej linii oporu byłby ze mnie dumny! Skoro nie mogę umyć auta przed pracą, może uda mi się po? Że też wcześniej na to nie wpadłam!
Pojechałam, owszem.
Auto myło się o 22.
A pod koniec polerowania, przed bramą myjni utworzyła się kolejka... Święta idą, jak nic!

Święta widzę też na Szerokiej, jeśli akurat wybiorę się wieczorem (tj. po 16:00) do Torunia.

A tak poza tym... no cóż... Zapalam lampki na naszej niskobudżetowej (acz zapewne wysokopiennej) choince z Lidla, włączam światełka powieszone przy firance, piję herbatę ze świątecznego kubka, w kominku topię wosk "Christmas Eve" i wgapiam się w bombkę-żarówkę z choinką insajd. I dalej tych Świąt nie czuję.
Smutek i żal.